Geen franchiseovereenkomst, maar algemene samenwerkingsovereenkomst
De Wet franchise biedt franchisenemers diverse beschermende bepalingen. Eerder bepaalde de rechtbank Amsterdam, 24 mei 2023, ECLI:NL:RBAMS:2023:4851, dat autodealers die bij Stellantis aangesloten zijn, niet onder de Wet franchise vallen. Geoordeeld werd dat onvoldoende bewezen was dat er een vergoeding betaald werd die als vergoeding voor het gebruik van een franchiseformule gekwalificeerd konden worden. De autodealers worden dus niet beschermd door de regels van de Wet franchise.
In een uitspraak van de rechtbank Midden-Nederland, 14 juni 2023, ECLI:NL:RBMNE:2023:2822, werd eveneens geoordeeld dat er geen sprake was van een franchiseovereenkomst. In deze uitspraak ging het ook om een samenwerking in de autobranche. De twee strijdende partijen bemiddelen (los van elkaar) bij de totstandkoming van leaseovereenkomsten voor auto’s. Zij vormen de schakel tussen enerzijds bedrijven of consumenten die een auto willen leasen en anderzijds de financiële instellingen die het krediet verstrekken voor de leaseauto. Van de financiële instelling wordt een provisie ontvangen als een leaseovereenkomst tot stand komt na het verrichten van de bemiddelingswerkzaamheden.
Het doel van de samenwerking tussen de partijen was dat zij samen op zoek zouden gaan naar nieuwe klanten voor wie zij konden bemiddelen bij de totstandkoming van leaseovereenkomsten. Op die manier konden zij op grote(re) schaal bij de financiële instellingen aanvragen indienen. Dit zouden zij doen onder de naam van één van de partijen, die in de procedure als eiser optreedt. Daarmee zouden zij hogere provisies ontvangen dan als zij allebei uitsluitend onder hun eigen naam zouden bemiddelen. Naast deze samenwerking, zouden beide partijen ieder hun (destijds) eigen klanten blijven bedienen op eigen naam.
De eisende partij vorderde onder meer nakoming van het concurrentiebeding in de met de gedaagde partij gesloten overeenkomt. De gedaagde partij verweerde zich onder meer met het argument dat zij bescherming biedt onder de Wet franchise, omdat de samenwerking als een franchiseovereenkomst zou kwalificeren.
De rechtbank oordeelde dat niet gebleken is dat de de eisende partij een franchiseformule heeft. Zij voert weliswaar een handelsnaam en beschikt over knowhow, maar dat alleen is onvoldoende. Daarnaast blijkt niet dat de gedaagde aan de eiseres een vergoeding heeft betaald voor het gebruik van een eventuele franchiseformule. Verder is van belang dat de gedaagde op geheel eigen wijze en op eigen naam heeft bemiddeld tussen klanten en financiële instellingen bij de totstandkoming van leaseovereenkomsten en dat dus niet op een door de eiseres aangegeven wijze heeft gedaan. Kortom: van een franchiseovereenkomst is ook in dit geval geen sprake.
Ludwig & Van Dam advocaten, franchise juridisch advies.
Wilt u reageren? Mail dan naar dolphijn@ludwigvandam.nl
![Franchiseovereenkomst](https://www.ludwigvandam.nl/wp-content/uploads/2023/09/mari-helin-ilSnKT1IMxE-unsplash-scaled.jpg)
Andere berichten
Artikel in Entree: “Op staande voet”
“Kan ik een werknemer op staande voet ontslaan als hij iets onbenulligs steelt, bijvoorbeeld etenswaren die over de houdbaarheidsdatum heen zijn?”
Arbitragebeding in franchiseovereenkomst soms onhandig
De rechtbank Gelderland heeft op 20 juli 2016, ECLI:NL:RBGEL:2016:4868 een uitspraak gedaan over de geldigheid van een afspraak in een franchiseovereenkomst, waarbij geschillen beslecht zouden worden
Supermarktbrief – 18
Kan een ondernemer verplicht worden een andere supermarktformule te gaan exploiteren?
Artikel in Entree: “Nieuwe eigenaar”
“De horecaonderneming waar ik werk is overgenomen. De nieuwe eigenaar zegt nu dat ik niet meer voor hem hoef te werken, maar kan hij mij als werknemer weigeren?”
Bestuurdersaansprakelijkheid bij afwikkeling franchiseovereenkomst
Kan in privé de bestuurder van een franchisenemer-rechtspersoon aansprakelijk zijn jegens de franchisegever, indien de franchisenemer-rechtspersoon ten onrechte zaken niet aan de franchisegever
Artikel in Entree: “Huurprijzen”
“De verhuurder verhoogde jaarlijks de prijzen van het pand, maar sinds 2 jaar doet hij dit niet meer, misschien vergeet hij het wel. Mag hij een achterstallig bedrag later alsnog opeisen?”