De organisatiestructuur van een franchisegever
In eerdere afleveringen van deze rubriek is reeds stilgestaan bij de gevolgen van een faillissement van de franchisegever voor de franchisenemers. Die zijn velerlei van aard. Stilgestaan is bij problemen die kunnen ontstaan wanneer de leverancier van goederen en diensten een andere entiteit is dan de contractspartij met wie de franchise-overeenkomst is gesloten. Een dergelijke constructie blokkeert verrekening van een vordering van franchisegeverszijde uit hoofde van bijvoorbeeld niet betaalde goederen en diensten met een vordering van de franchisenemer op de franchisegever uit hoofde van bijvoorbeeld niet behaalde prognoses of andere schade. Vereenzelviging van beide rechtspersonen is namelijk een uitzondering.
Deze thematiek raakt echter aan een veel bredere kwestie waar indirect ook in de Europese Erecode inzake Franchising op wordt teruggekomen, te weten het uitgangspunt dat een franchisegever “is wie hij zegt te zijn”. Het verdient in zijn algemeenheid sterk aanbeveling, en het getuigt van goed franchisegeverschap, ervoor zorg te dragen dat de entiteit met wie de franchisenemer zijn franchise-overeenkomst sluit ook daadwerkelijk de aanspreekbare partij is voor alle zaken die met de franchiserelatie samenhangen. Uit de aard van de franchise-overeenkomst, en de daaraan gekoppelde zorgplicht van een franchisegever, vloeit voort dat een franchisenemer te allen tijde zonder hapering zijn franchisegever moet kunnen aanspreken, zonder zich eerst af te vragen of de kwestie waarover hij het wenst te hebben nu te maken heeft met geleverde goederen, prognoses, exclusief gebied of wat dan ook. Vanzelfsprekend kan een franchisegever zich bedienen van contractsleveranciers. In dat geval dient echter wel duidelijk te worden gemaakt dat de betrokken leverancier een derde partij is die zelfstandig met betrokken franchisenemers een leveringsovereenkomst sluit.
Wordt conform het bovenstaande gewerkt, dan weet de franchisenemer te allen tijde precies met wie hij te maken heeft en waar hij aan toe is. Een en ander voorkomt in beginsel voorts dat een franchisegever al te zeer in de verleiding zou kunnen komen zich van “lege” B.V.’s te bedienen, die, zou het tot een aansprakelijkheidsstelling door een franchisenemer komen, uiteindelijk geen verhaal bieden. Een dergelijke gang van zaken doet geen recht aan de aard van franchising als samenwerkingsvorm. Overigens geldt deze redenering natuurlijk ook vice versa voor de franchisenemer: ook deze zou zich niet behoren te verschuilen achter rechtspersoonlijke constructies die zowel aanspreekbaarheid als aansprakelijkheid in de weg staan.
Ludwig & Van Dam franchise advocaten, franchise juridisch advies
![](https://ludwigvandam.megaconcept.nl/wp-content/uploads/2020/12/232court-min-400x222.jpg)
Andere berichten
Spoedeisend belang in kort geding
Bij juridische geschillen bestaat de mogelijkheid om door middel van een kort geding de rechtbank te verzoeken voorlopige voorzieningen te treffen.
Opschorting fee door franchisenemer op zichzelf niet automatisch grond voor opschorting goederenleveranties door franchisegever
Recentelijk oordeelde de voorzieningenrechter te Assen dat een franchisegever ten onrechte de goederenleveranties had opgeschort.
Codificatie of zelfregulering in de franchisesector
Codificatie of zelfregulering in de franchisesector
Huurrecht en franchise: goedkeuring van afwijkende bedingen in de huurovereenkomst, ondanks wezenlijke aantasting en het ontbreken van een gelijkwaardige maatschappelijke positie tussen de huurder en verhuurder
Huurrecht en franchise: goedkeuring van afwijkende bedingen in de huurovereenkomst.
Overdracht bedrijf franchisenemer: franchisegever faciliteert franchisenemer correct bij afwikkeling
Op 12 november 2014 heeft de rechtbank Rotterdam uitspraak gedaan in een zaak tussen de franchisegever en de franchisenemer over de rechtmatigheid van de beëindiging van de franchiseovereenkomst.
Franchising als dringend eigen gebruik
In een arrest van 18 november 2014, heeft het gerechtshof te Den Bosch zich onder meer gebogen over de vraag of een verhuurder de huur van een bedrijfsruimte mag opzeggen wegens dringen eigen gebruik.